Początki rejsu

Adam Anczura

, dn. 2009-10-02

Mapa trasy ze Szczecina do Szczecina przez Amsterdam (google maps)

Zgodnie z Waszymi oczekiwaniami nie rozmieniam się na drobne tylko prezentuję pierwszą część większego tekstu Adama Anczury o jego rejsie tam i z powrotem. Adam postawił sobie dość ambitne zadanie - zorganizować rejs, zebrać załogę i dopłynąć Carterem do Amsterdamu. Możecie mi wierzyć na słowo, to ostatnie jest akurat najłatwiejsze do wykonania.

Podziwiam upór i determinację w poszukiwaniu załogi i jednocześnie kajam się, że musiałem odmówić udziału - praca nie pozostawiła mi żadnego wyboru "o urlopie możesz zapomnieć!" Wszystkich zapraszam do kliknięcia więcej, a sam z niecierpliwością czekam na ciąg dalszy - który niechybnie nastąpi.

Narodziny rejsu

Wyprawa do Amsterdamu zaczęła się jeszcze wiele miesięcy przed wypłynięciem od długich poszukiwań. Najpierw trzeba było zdecydować się na jacht. W Polsce, gdzie rynek czarterów dopiero raczkuje znalezienie odpowiedniej jednostki powinno się raczej nazwać polowaniem: biorąc pod uwagę, że jacht musiał być ze Szczecina lub Świnoujścia oraz musiał mieć ubezpieczenie do pływań po Morzu Północnym wybór okazał się nader skromny. Do tego nie mógł być zbyt duży, aby udało się nań zebrać komplet załogi. Ostatecznie ostrą selekcję przeszedł jedynie... prywatny Carter 30 ze Szczecina. Jacht wprawdzie niewielki i obawiałem się czy nie odstraszy to chętnych na taką wyprawę. Jednak małe gabaryty jachtu to wielki atut w małych porcikach cieśnin duńskich i zatłoczonych marinach; ponadto wiedziałem, że gdyby cała załoga „wysiadła” na chorobę morską jestem w stanie obsłużyć jacht samemu bez nadludzkiego wysiłku.

Rozpocząłem więc negocjacje z armatorem, a jednocześnie kompletowanie załóg. Maile, sms-y, ogłoszenia, posty na forach. Drżenie serca przy wiadomościach od zainteresowanych i jęk zawodu w duszy, gdy okazywało się, że to fałszywy alarm. Niektórzy pukali się w czoło z jednoczesną nutką szyderstwa: „Carterem? Na Północne?". Ale to tylko rozniecało moją ambicję aby właśnie tego dokonać i zawstydzić niedowiarków. Na początku czerwca miałem jedno wolne miejsce tam i dwa z powrotem. Sytuacja nie była bynajmniej komfortowa, ponieważ było to jeszcze za mało, bym mógł wziąć na siebie ciężar finansowy pustych miejsc, czyli de facto cała wyprawa wisiała na włosku. Zwiększyłem więc intensywność ogłaszania się w internecie, do tego stopnia, że w pewnym momencie na moje nazwisko znana wyszukiwarka wyrzucała ponad 500 wyników.

Tymczasem przyszedł czas na zaliczkę, którą z ciężkim sercem zaryzykowałem. Przesunąłem kolejnego pionka nieuchronności.

Dzielny Stratus tuż przed odpłynięciem- jeszcze nie wszystko się chce zmieścić...

Na 10 dni przed Bożym Ciałem stwierdziłem, że mógłbym zapoznać się z jachtem przez 4 wolne dni. Zebrałem naprędce 4-osobową załogę (trochę mnie to podbudowało) i z zakupionym wcześniej prowiantem ruszyliśmy pociągiem do Szczecina. Pierwszego dnia udało się nawet dopłynąć za granicę do pierwszego niemieckiego portu na Zalewie Szczecińskim- Altwarp. Jednak ledwo wychynęliśmy z portu wiatr rozszalał się wściekle i trzeba było wracać po omacku z powrotem. Następne 2 dni szalał taki sztorm, że niemożliwym było wypłynięcie na Bałtyk. Na domiar złego jacht nie posiadał grota sztormowego, a podstawowy grot uszyty jako regatowy nawet po maksymalnym zarefowaniu stał jeszcze dumnie na ¾ wysokości masztu, co z góry skazywało naszą halsówkę na niepowodzenie. Jak niepyszni poszliśmy z wiatrem na polską część Zalewu i na Odrę. Dawno zapomniane szyderstwa odezwały się w świadomości jak złe duchy. Jeśli takie warunki trafią mi się w czasie wyprawy przez kilka dni, to mogę nie zdążyć na czas do Amsterdamu. Skoro jednak zabrnąłem w swoich przygotowaniach tak daleko nie pozostawało nic innego jak być w nich jeszcze bardziej konsekwentnym: postanowiłem zorganizować trajsla na własną rękę.

Po powrocie odwiedziłem zaprzyjaźnionego żaglomistrza z zapotrzebowaniem na jakiś „wycofany z eksploatacji” żagiel, który mógłbym przerobić. Po chwili miałem przed sobą starego pożółkłego, a właściwie nawet brudnoszarobrunatnego kliwra, którego pewien klub spisał dawno na straty. Z entuzjastycznym westchnieniem zabrałem się do pracy; przyciąłem leciwe płótno nadając mu nowe kształty, przeszyłem dodatkowo łączenia brytów, przygotowałem nowe naroża z efektownego pomarańczowego dakronu, liki ze specjalnej wzmacnianej taśmy i inne drobniejsze wzmocnienia. Oczywiście robota rozciągnęła się na dwa długie posiedzenia, a nie jak wcześniej przypuszczałem kilka godzin. Za to efekt był piorunujący: elegancki, choć brudny trajsel bił po oczach pomarańczowymi rogami i świeżością nowych równych ściegów. Po dniu pełnym euforii nadleciały znowu uporczywe pytania jak kraczące ptaki: czy zadziała prawidłowo? Czy nie będzie za mały? Czy liki są na tyle głęboko wycięte, że nie będą się łopotać? Nie przeprowadziłem wszak żadnych obliczeń, tylko wszystkie parametry zadałem wierząc starej inżynierskiej zasadzie „co oko lubi to i aerodynamika lubi".

Z drugiej strony przez prawie cały lipiec werble biły nad moją głową, ponieważ dwie koje pozostawały nadal puste. Codziennie uciszałem je kilkoma butelkami w gdańskim pubie Duszek lub na jakimś jachcie, gdzie akurat trafili się znajomi. W końcu jednak nerwy mogły odetchnąć z ulgą. Wystarczyło już tylko dokupić brakujące mapy, wymienić waluty i załatwić możliwie dużo podobnych bzdetów.

W drodze do Kanału

...kilka godzin później na Odrze

Nareszcie 1. sierpnia wysiedliśmy z pociągu na stacji Szczecin Dąbie. Załoga dopiero na coś oczekiwała, ale dla mnie to już było coś. Z zapałem wzięliśmy się za kupowanie prowiantu. W sumie 5 kursów samochodem ze sklepu do mariny i wszystko było przywiezione. Na kei zalegały sterty worów, toreb, innych pakunków oraz stosy wszelakiej żywności. Setki kilogramów, które muszą się zmieścić w bakistach i jaskółkach. Jajka mają nie popękać, mleko ma nie zostać zgniecione, słoiki nie mogą się potłuc, a warzywa i chleb powinny leżeć w przewiewnym miejscu. Po kilku godzinach żmudnego sztauowania w piekielnym słonecznym żarze stało się to faktem. Na kei została kupka niepotrzebnych kartonów i foli z rozbebeszonych zgrzewek. Armator kręcił głową z niedowierzaniem. W istocie jacht zanurzył się pod tymi ciężarami zauważalnie.

Na chwilę przed wypłynięciem mieliśmy się jeszcze przestawić do innej kei, jednak silnik zadławił się nim zdążyłem dobrze wyjechać na środek basenu portowego. Wystarczyło jednak inercji by dojść bez problemu do nabrzeża. Znów cień wątpliwości, czy z takim silnikiem da się pokonać Kanał Kiloński, jednak w tej sytuacji nie pozostało nic innego jak uznać to za dobry omen. Krótki kurs odpowietrzania i po chwili stawialiśmy już żagle na jeziorze Dąbie.

Upał męczył wciąż nieznośny, ale to już nie przeszkadzało- sunęliśmy z wiatrem po zmarszczonej wodzie i nie było już żadnych spraw do załatwienia, a to co się miało dziać po rejsie nie miało znaczenia dopóki on trwał. W jednej chwili w świadomości przestały istnieć dziekanaty, egzaminy, dyplomy, czynsze i sąsiad wiercący setną dziurę w ścianie w ciągu tygodnia.

Zmierzch zaczął powoli zapadać, gdy minęliśmy Betonowca- starą barkę z siatkobetonu, którą Niemcy zatopili u wejścia na Odrę, obecnie wyciągniętą na mieliznę tak by nie „tarasowała” wyjścia na rzekę. Tam przestało wiać już zupełnie i trzeba było skorzystać z silnika, aby na noc dowlec się chociaż do Trzebieży. Postanowiłem spędzić noc w porcie, aby wszyscy mogli odpocząć po trudach podróży i całodziennej pracy, ponieważ czekał nas długi przelot aż do samego Kanału.

Około 2200 zacumowaliśmy w porcie rybackim i po kilku łykach wybornej wiśniówki nikt nie miał już problemów z zaśnięciem.

Nad ranem wybrałem się pod prysznic do basenu jachtowego słynnego COŻ, gdzie uczyły się manewrować całe zastępy sterników jachtowych i morskich, gdzie ongiś rozgrywała się akcja licznych opowieści i żeglarskich anegdot. Nie odczułem tu jednak powiewu legendy, która najwidoczniej przerosła to miejsce, które najlepsze czasy ma już za sobą.

Nie tracąc czasu nawet na śniadanie w porcie ruszyliśmy na Zalew Szczeciński i lekkim baksztagiem żeglowaliśmy na północ ku Świnoujściu. Jednak tu znów żar uderzył z nieba bezlitośnie i w południe nie mogliśmy na żaglach uciągnąć nawet węzła, więc prawie do samego Świnoujścia znowu męczyliśmy silnik. Pomyślałem sobie, że na morzu nie można marnować już paliwa i że będę dryfował choćby do następnego rana czekając na wiatr. Ten jednak pojawił się łaskawie i nawet trzeba było się refować w tym pędzie.

Długo nie trwała jednak ta uciecha, bo już koło północy zaczęło zdychać i kręcić, a jacht kiwał się bezładnie w każdą możliwą stronę denerwując sternika i uniemożliwiając jakiekolwiek sensowne ułożenie się w koi.

Dopiero nad ranem wiatr jakby się zdecydował, a po śniadaniu Rugia zniknęła za rufą. Stary Carter (rok budowy 1980) przeżywał swoją drugą młodość- pruł na wiatr 6,5 węzła bez wysiłku. Dobrze dociążony dziób nie wyskakiwał do góry na falach tylko efektownie rozcinał je na boki. Widok ten był tak piękny, że można by się sycić nim godzinami. Serce rosło aż do wzruszenia.

Neptun i tej radości nam w końcu pożałował i po kolacji trzeba było odpalić silnik, żeby przetarabanić się przez tor wodny prowadzący do Lubeki. Potem zrzuciliśmy wszystkie żagle, aby nie szarpały się o olinowanie, zablokowaliśmy miotający się rumpel i czekaliśmy na wiatr, jak pionierzy żeglarstwa przed laty. Noc była wymarzona na takie oczekiwanie: bezchmurne niebo, księżyc 2 dni przed pełnią, a nieopodal statki na torach wodnych trzymające się równo swoich tras. Przed północą udało się nawet dojrzeć sztuczne ognie rozbłyskujące w Rostocku. Z tej odległości nie było ich słychać- wyglądały jak kolorowe pompony powoli rosnące nad horyzontem.

Trzy dni później na Zatoce Kilońskiej

Po północy postawiliśmy żagle, ale niewiele to pomogło, bo rano okazało się, że przez całą noc zrobiliśmy ledwie kilka mil. Za to po śniadaniu wiatr znów zaczął wiać niczym włączony niewidzialną ręką i już koło południa mięliśmy wyspę Fehmarn na trawersie. Kilka godzin później brzegi Zatoki Kilońskiej rysowały się już w oddaleniu, jednak i tym razem nie dane nam było zbliżyć się do nich pod żaglami, gdyż wiatr jak co dzień układał się do snu wraz z zachodzącym Słońcem.

Silnik po raz kolejny zawarczał pod zejściówką i po 2 godzinach staliśmy między dalbami w najbliższym porcie- Stein.

Tamże zaplanowałem postój tylko do wschodu Słońca, chcąc jak najszybciej dostać się na Kanał następnego dnia. Marny to odpoczynek po trzech dobach żeglugi. Nie można było jednak narzekać- 3 doby do Kanału to wszak całkiem niezły wynik...

Zdjęcia udostępnione przez załogę.

Zobacz też:
Niemiecki świat (część druga)
W krainie majonezem płynącej... (część trzecia)
Duńskie peregrynacje - cz.1 (część czwarta)
Duńskie peregrynacje - cz. 2... (część piąta)